ஒன்பதாம் வகுப்பு படிக்கும்போது நடந்த நிகழ்வு இது.பள்ளி ஆண்டுவிழாவிற்காக, எங்கள் வகுப்பின் சார்பாக ஒரு குடும்ப நாடகம் நடத்துவதாய் ஏற்பாடு செய்தோம். ஒரு வீட்டில் இரு மருமகள்களும் ஒற்றுமையாய் இருக்கவேண்டும் என்பதை வலியுறுத்தி அமைந்த நாடகம் அது. நான் இளைய மருமகளாயும், எனது தோழி சந்திரலீலா எனது கணவனாகவும் நடித்திருந்தோம். நாடக ஒத்திகையெல்லாம் கூட நன்றாக நடந்தது.
விழா நாளன்று ,எனக்கு பெரிதாய் எந்த பயமும் இல்லை ,சேலை அவிழ்ந்து விடக்கூடாதே என்பதைத் தவிர..ஆனால் லீலா மிகவும் பதட்டமாய் இருந்தாள். பேண்ட்டுக்கு மாட்டுவதற்காக கொண்டு வந்திருந்த அவளது கோபக்கார அண்ணனின் பெல்ட்டை தொலைத்துவிட்டாள்.
விழா நாளன்று ,எனக்கு பெரிதாய் எந்த பயமும் இல்லை ,சேலை அவிழ்ந்து விடக்கூடாதே என்பதைத் தவிர..ஆனால் லீலா மிகவும் பதட்டமாய் இருந்தாள். பேண்ட்டுக்கு மாட்டுவதற்காக கொண்டு வந்திருந்த அவளது கோபக்கார அண்ணனின் பெல்ட்டை தொலைத்துவிட்டாள்.
நாடகம் வேறு ஆரம்பித்துவிட்டது.ஒரு காட்சியில் நானும் எனது அக்காவும்(மூத்த மருமகள்) சண்டையிடும் போது,எனது கணவனான லீலா வந்து என்னை அதட்டி வீட்டினுள்ளே அழைத்துசெல்வது போல் ஒரு காட்சி. அக்காட்சியும் வந்தது.
நாங்கள் இருவரும் சண்டை போட்டுக்கொண்டிருந்தோம். வேகமாய்(பதட்டமாய்) அங்கே வந்த லீலா, “ படிச்ச பொண்ணு மாதிரியா நடந்துக்குர. வாடி உள்ள” என்று வசனங்களையெல்லாம் சரியாக கூறி, என்னை அழைத்து செல்வதற்கு பதில் என் அக்காவை அழைத்து சென்று விட்டாள். எனக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. பார்த்துக்கொண்டிருந்தவர்களிடையே சலசலப்பும் சிரிப்பும் ஆரம்பமாகியிருந்தது.
நான் பேந்த பேந்த மேடையிலேயே நின்று கொண்டிருந்தேன். ஏற்கனவே இருந்த குழப்பம் தீர்வதற்குள், அடுத்த காட்சிக்கு வந்த என் அக்காவின் கணவனான , என் தோழி ரோஸ்மேரி, கடகடவென்று வசனங்களை ஒப்பித்துவிட்டு, “ வாடி உள்ளே” என்று என் கையை பிடித்து இழுத்தாள். நான் அழுது விடும் குரலில், “ஏய்...உங்கூட நான் வரக்கூடாதுடி” என்று சொல்ல, அனைவரும் ”ஓ” வென்று கத்தி சிரிக்க, நாடகம் சொல்லிக்கொடுத்த ஆசிரியரின் பிரம்படி காலையும் முதுகையும் பதம்பார்க்க,
நாங்கள் இருவரும் சண்டை போட்டுக்கொண்டிருந்தோம். வேகமாய்(பதட்டமாய்) அங்கே வந்த லீலா, “ படிச்ச பொண்ணு மாதிரியா நடந்துக்குர. வாடி உள்ள” என்று வசனங்களையெல்லாம் சரியாக கூறி, என்னை அழைத்து செல்வதற்கு பதில் என் அக்காவை அழைத்து சென்று விட்டாள். எனக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. பார்த்துக்கொண்டிருந்தவர்களிடையே சலசலப்பும் சிரிப்பும் ஆரம்பமாகியிருந்தது.
நான் பேந்த பேந்த மேடையிலேயே நின்று கொண்டிருந்தேன். ஏற்கனவே இருந்த குழப்பம் தீர்வதற்குள், அடுத்த காட்சிக்கு வந்த என் அக்காவின் கணவனான , என் தோழி ரோஸ்மேரி, கடகடவென்று வசனங்களை ஒப்பித்துவிட்டு, “ வாடி உள்ளே” என்று என் கையை பிடித்து இழுத்தாள். நான் அழுது விடும் குரலில், “ஏய்...உங்கூட நான் வரக்கூடாதுடி” என்று சொல்ல, அனைவரும் ”ஓ” வென்று கத்தி சிரிக்க, நாடகம் சொல்லிக்கொடுத்த ஆசிரியரின் பிரம்படி காலையும் முதுகையும் பதம்பார்க்க,
இனிதே நிறைவடைந்தது நாடகம்.
.........................................................................................................
நான் ஆறாம் வகுப்பு படிக்கும்போது நடந்த நிகழ்வு இது. ஐந்தாம் வகுப்பு வரை தமிழ்மொழிவழி கற்றலில் படித்துவிட்டு , ஆறாம் வகுப்பிலிருந்து ஆங்கிலமொழிவழி கற்றலில் , புதுப்பள்ளி ஒன்றில் சேர்ந்தேன்.ஆகவே, அப்போதைய என்னுடைய ஆங்கில அறிவு எப்படி இருக்கும் என்று சொல்ல தேவையில்லை. கிறிஸ்துமஸ் சிறப்பு நிகழ்ச்சியாக வினாடி வினா ஏற்பாடு ஒன்று ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள்.
கேள்வியும் பதிலும் முன்னமே கொடுக்கபட்டுவிட்டது.யார் கேள்வி கேட்பார், யார் அதற்கு பதில் சொல்லவேண்டும் என்பதையும் ஒத்திகை பார்த்தாயிற்று. நல்ல்வேளையாக நான் ஒரு கேள்விக்கு மட்டும் விடை சொல்வதாய் அமைந்திருந்தது அவ்வினாடி வினா. ஒத்திகை சமயங்களில் எல்லாம் அனைவரும் வட்டமாக அமர்ந்திருந்து பயிற்சி எடுத்தோம். விழா நாளும் வந்தது.
மேடையில் இருபுறமும் இருக்கைகள் போட்டு வினாடி வினா ஆரம்பமானது.மைக்கை என்னிடமிருந்து எட்டு இருக்கைகள் தள்ளி நிறுத்தியிருந்தார்கள். அவ்வளவு தூரம் நடந்து சென்று, பதில் சொல்லவேண்டும் என்று பயமும் தடுமாற்றமும் என்னுள்.பலமுறை என் பதிலை சொல்லிபார்த்துக் கொண்டும், மறந்துவிடக்கூடாதென்று ஆத்தா பராசக்தியையும் வேண்டிக்கொண்டிருந்தேன்.
மேடையில் இருபுறமும் இருக்கைகள் போட்டு வினாடி வினா ஆரம்பமானது.மைக்கை என்னிடமிருந்து எட்டு இருக்கைகள் தள்ளி நிறுத்தியிருந்தார்கள். அவ்வளவு தூரம் நடந்து சென்று, பதில் சொல்லவேண்டும் என்று பயமும் தடுமாற்றமும் என்னுள்.பலமுறை என் பதிலை சொல்லிபார்த்துக் கொண்டும், மறந்துவிடக்கூடாதென்று ஆத்தா பராசக்தியையும் வேண்டிக்கொண்டிருந்தேன்.
வினாடி வினா நல்லபடியாக நடந்துகொண்டிருந்தது. மற்ற அனைவரும் தைரியமாக போய், புன்னகைத்தபடியே மைக்கில் கேள்வியும் பதிலும் சொல்லிக்கொண்டிருந்தனர்.பார்த்துக்கொண்டிருந்த எனக்கும் சிறிது சிறிதாக நம்பிக்கை பிறந்தது. நாமும் சிரித்தமுகத்துடன் சென்று பதில் சொல்ல்வேண்டும் என்று முடிவு எடுத்துக்கொண்டேன். எனக்கான கேள்வியை மைக்கின் அருகே அமர்ந்திருந்த என் தோழி கேட்டாள்.
நானும் ஒயிலாக நடந்து சென்று, புன்னகையுடன் எனது பதிலை சொன்னேன். சொன்னதுதான் தாமதம், மொத்த பள்ளியும். சிறப்பு விருந்தினர்களும் கலகலவென்று சிரிக்க ஆரம்பித்துவிட்டனர். அட அப்படி என்ன பதில் சொன்னேன் என்று கேட்கிறீர்களா?? “Pass” என்றுதான் சொன்னேன். இதற்கு ஒரு சிரிப்பா!!
நானும் ஒயிலாக நடந்து சென்று, புன்னகையுடன் எனது பதிலை சொன்னேன். சொன்னதுதான் தாமதம், மொத்த பள்ளியும். சிறப்பு விருந்தினர்களும் கலகலவென்று சிரிக்க ஆரம்பித்துவிட்டனர். அட அப்படி என்ன பதில் சொன்னேன் என்று கேட்கிறீர்களா?? “Pass” என்றுதான் சொன்னேன். இதற்கு ஒரு சிரிப்பா!!
