எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் நெடுங்குருதி

சமீபத்திய எனது வாசிப்புகளில் , வெம்மையின் உக்கிரத்தை, என்னுள் , எழுத்துக்கள் மூலம் பாய்ச்சிய உணர்வை உண்டாகியது எஸ்.ரா அவர்களின் "நெடுங்குருதி" நாவல். விவசாயம் மறந்த, அனல் விழுங்கும் ஓர் கிராமத்தை "வேம்பலை" எனும் ஊர் மூலம் , பல படிமங்களில் நம் கண் முன்னே விரிய விட்டிருக்கிறார் ஆசிரியர்.

பால்ய நினைவுகளையும் , பாழ்பட்டு போன பல மனித வாழ்க்கைகளையும் , சிதிலடைந்து போன வீடுகளின் வரலாறுகளையும் , பன்முக நுணுக்கமாய் கையாளப்படிருக்கிறது இந்நாவலில். களவே தொழிலாக கொண்ட, ஒடுக்கப்பட்ட வகுப்பைச் சேர்ந்த , ஒரு குறிப்பிட்ட இன மக்களின் வாழ்வே , இந்நாவலின் கதை மாந்தராய் விளங்குவது ,ஓர் சிறப்பான அம்சமாகும் .



இரு தலைமுறைகளின் வாழ்வை , கோடைகாலம் , காற்றடி காலம், மழை காலம், பனிக் காலம் என நான்கு நிலைகளில் கோர்க்கப்பட்டிருக்கிறது . வாசிப்பின் இடையே , பல இடங்களில் நிறுத்தி , நாவலின் அப்போதைய நிகழ்வை , கற்பனை செய்து ரசிக்கும்படியாய் உள்ளது. ஒரு சிறு விடயத்தை கூட , அருகே நடக்கும் பிம்பமாய் உரு படுத்தி இருப்பது பிரம்மிப்புக்குரியது.



பல உதாரணங்களை மேற்கோள் காட்டலாம். அவற்றில் ஒன்று சென்னம்மா. பொதுவாக கதைகளில், முக்கிய கதை மாந்தர்கள் பொருட்டு தரும் வருணனை , ஏனோ சுற்றியிருப்பவர்களுக்கு இல்லா சாபமாகிவிடும். ஆனால் நெடுங்குருதியில் சென்னமாவின் பாத்திரம் உலாவும் மணித்துளிகள் சிறிதே ஆனாலும் , அவரைப்பற்றி ஆசிரியர் மூலம் , நம்மில் எழும் பிம்பங்கள் ..அடேயப்பா! வார்த்தைகளில் வரையறுக்க முடியாதவை. தலைமுறை தாண்டியும் அவளை வேம்பலையில் இணைத்திருப்பது ,கதையின் யதார்த்தத்தையும் , ஆசிரியரின் திறனையும் காட்டுகிறது.



நாகுவின் சகோதரிகளாக வரும் நீலாவும் ,வேணியும் வேம்பலையை அழகு படுத்துகிறார்கள். நாகுவின் அய்யா, அம்மா, தாத்தா இவர்களுடைய வாழ்வியல் முறைகள் , இயல்பான கிராமிய மனிதர்களின் நிலைப்பாடு. அதுவும், அய்யா களவிற்கு சென்று விட்டு திரும்பும் போது, கொண்டுவரும் அரிக்கேன் விளக்கும் , அதைப்பற்றிய நிகழ்வுகளும் ,நாமும் அவர்களுடன் வாழ்வதை போன்றதொரு நிலையை ஏற்படுத்துகிறது.


ரத்னாவதியின் வாழ்வு, ஏனோ மனதை நெகிழவைத்து, இறுதியில் நிசப்தத்தை சுவாசிக்க செய்வது போல் இருந்தது. திருமாலின் வாழ்பனுவங்கள் வித்தியாசமான ,ஏக்கத்திற்குரிய குறிப்புகள். வசந்தாவின் நட்பும், திருமண வாழ்வும் கிராமத்து பெண்களுக்கே உரிய ஓடங்கள். இந்நாவலின் ஒவ்வொரு எழுத்துக்களும், உயிர் பெற்று எழுந்து வந்து ,நம் குருதியில் கலந்துவிட்டதைப் போன்ற உணர்வு மேலிடுகிறது.


நாவலைப் படித்த பின்பும், சருகாகிப்போன வேம்பலையை பற்றிய பசுமையான நினைவலைகளும், நாமும் அங்கே வாழ்ந்தோம் என்ற எண்ணமும் ஓங்குகிறது. கோடையின் வெப்பத்தை கூட ரசிக்க வைத்த நாவல் நெடுங்குருதி. தார்ச்சாலைகளில் நடக்கும்போது ஏற்படும் வியர்வைத்துளிகள் கூட வேம்பலையை ஞாபகப்படுத்தும் என்பதில் ஐயமில்லை.


“கோணங்கி எனும் மாயக்கதையாளன்” எனும் கட்டுரையில் (ஜீன் 2009, உயிர்மை) , கோணங்கி கூறியிருப்பதாய் சில விசயங்களை எஸ்.ரா கூறியிருப்பார். அஃதாவது, “எழுத்தாளன் மண்புழுவைப்போல கிராமத்து மண்ணை தின்று ஊர்ந்து திரிய வேண்டும். இருட்டுக்குள் கால் பின்னப்பட்டு நிற்கும் கழுதையின் மெளனம் புரிய வேண்டும்” என்று. இவையனைத்தும் எஸ்.ராவிற்கு பொருந்துமாகையால், அவருடைய “நெடுங்குருதி” தவிர்க்க முடியாத முக்கியமான நாவலாய் ஆகிவிட்டது.